Hayatımın en hoş sonbahar rotası için Romanya’yı geziyorum. Şato arkasına şato derken artık sabrımın son demlerindeyim ve “Transfagaraşannn” diye sayıklıyorum. Romanya’da bu kadar dolanmamın ve en çok görmek istediğim yere varmamın uzadıkça uzamasının sebebi bu yolla ilgili yanlış bilgiler… Birçok blogger, Instagram gezgini bilerek ya da bilmeyerek yanlış yahut eksik bilgi veriyor. Bunu birden fazla kere deneyimledim. Bu yola çıkarken de gezginlerin tekliflerini okudum, hepsi “Transfagaraşan’ın kuzeyden güneye geçilmesi gerekiyor” diyordu. Uzun bir Romanya rotası sonrası Fagaraş Dağları’na gerçek tırmanmaya başladığımda harika sonbahar görünümleri selamlıyor beni.
Gözümün gördüğünü size aktarabilecek bir kamera şimdi icat olmadı. Kızıl, sarı, yeşile bürünmüş dağlar, bu dağların içinde döne döne ilerleyen bol virajlı yollar, bu yollardaki hayatımda içtiğim en hoş suların aktığı çeşmeler… ‘Bahar, tekrar düştün bir masalın içine!’ diye konuşuyorum kendimle… “Masallar memnun sonla biter albayım” diyen Oğuz Atay’a derin bir minnetle sürüyorum hayallerime gerçek. Epeyce sıcak bir sonbahar günü çıkıyoruz yola ve tişörtleyiz. Güneşten ötürü otomobilin içi de sıcacık. Virajlı yolların başladığını görünce atıyoruz kendimizi aşağı; buz üzere rüzgâr tokat misali çarpıyor yüzümüze. İşte bunu hiç beklemiyoruz. Bir epey yüksek irtifaya çıkmış olmalıyız ki hava güneşe karşın buz kesmiş. Otomobile dönüp bulduğum ne varsa giyiyorum. Her şey var lakin eldiven almamışız. Parmaklarımız donmak üzere…
Balea Gölü ve etrafı trekking bölgesi. Hafta sonu gittiğimiz için çok kalabalık. Hava soğuk fakat yürüyüşe mani değil. Karşımızdaki karlı dağların aksi göle düşüyor.
Hep ileri fakat nereye?
Akşamüzeri oldu; karanlığa kalmamak için süratli davranmaya çalışıyorum. Her virajda durup durup fotoğraf çekmekten de kendimi alamıyorum. Navigasyon ileri, daima ileri diyor. Epeyce kalabalık bir yere varıyoruz. Yer gök, otomobil ve insan dolu. Hiç sevmem kalabalığı. Hele ki dağ başında. Biraz ilerleyince bir şelaleye varıyoruz. Burada dağ, göl, şelale ne ararsan var. O denli bir süratli geçip inişe başlamışım ki navigasyon yolu bitiriveriyor. Oysaki çıktığımız yolmuş Transfagaraşan! Tüm cins otobüsleri üstten aşağıya iniyordu biz tırmanırken; anlamamıştım nedenini. Biz aşağıdan üst çıkmışız. Bu türlü yolları üstten aşağı inmek daha keyifli. Görünüm daima önünüzde oluyor zira. Kim uydurmuş bu kuzeyden güneye inme işini? Hava kararmadan gitmeye o kadar odaklanmışım ki Balea Gölü’nü bile geçip gitmişim. Madem o denli, hava kararmadan bir kamp alanı bulup yarın tekrar tıpkı yolu geçmemiz farz oluyor. Daha evvel rotadan çıkardığım Poneari Kalesi’ne yanlışsız sürüyorum. Dracula’nın asıl kalesi de burası. Çarpıcı görüntüler dağın bu tarafındaymış halbuki. Kale 50 kilometre ötede gözüküyordu ancak o denli virajlı ve bozuk bir yol ki git git bitmiyor. Kanyonlarda otomobil sürüyorum; dağların içindeki tünellerden geçiyorum. Bir kamp alanı bulduğumuzda artık hava kararmaya başlıyor. Yeniden soğuk ve ıslak bir gece bizi bekliyor. Tüm Romanya’yı neredeyse kamp yaparak geçtim. Artık profesyonelim bu türlü kamp gecelerinde. Çabucak kat kat giyiniyoruz. Sandalyeleri açıyor, yemek faslına başlıyoruz. Bir yanda şipşak çadır açılıyor. Şipşak yemek pişiyor. Yerken çay demleniyor. En hoş kısmı bu. Mis üzere çay içilirken günün kritiği yapılıyor. Kaz tüyü uyku tulumunda uykuya çekiliyoruz…
Yiyeceklerimizi yoldan alıp kampta yedik
Bulutların üzerindeyiz
Sabah erkenden Poneari Kalesi’ni görmek için uyanıyoruz. Navigasyon bir aşağı, bir üst dolandırıp duruyor. Başımızı kaldırsak aslında görecekmişiz, dağın doruğunda duruyormuş. 1.480 merdivenle çıkıldığını ve tadilatta olduğunu görünce uzaktan seyredip kendimizi harika sonbahar görünümlerinin içinde kıvrılan yola bırakıyoruz. Kim ne derse desin Transfagaraşan yolunu geçmek için güneyden kuzeye olan yolu tercih edin. Üstlere çıktıkça hiç beklenmedik bir şey oluyor ve sisler içinde kalıyoruz. Ağlayacağım! Endişe dizisi ‘Sırlar Odası’ üzere bir atmosfere dalıp bir yanımda uçurumlar varken bir gün evvel süratlice geçtiğim yerleri doya doya göremeyecek olma ihtimalim içimi daraltıyor. Kimin ahını aldık biz! 884 metre uzunluğundaki Balea Tüneli’nden bir kere daha geçip 2.042 metre yükseklikte bulutların üzerine çıkıyoruz. Sisler dağılıyor bir anda. Balea Gölü bir gün evvel geçtiğimiz o kalabalık alandaymış halbuki. Hava sıcaklığı 2 derecelere kadar düşüyor tekrar. Karşımdaki karlı dağların aksi göle düşüyor. Masal üzere, düş üzere bir şey. Otomobilde ne varsa üstüme giyip göle yanlışsız koşuyorum, sonra doruklara tırmanıyorum. Sonra her tarafı sis basıyor yeniden. Dağlar böyledir ya esasen; anlık değişir her şey.
Teleferik de çıkıyor
Buraya teleferikle de ulaşılıyor. Dışarısı çok soğuk olunca teleferik binasına giriyorum; sıcacık… Gölün etrafı trekking bölgesi ve beşerler dağı taşı doldurmuş. Onları ve görüntüyü izliyorum çıkıp çıkıp. Saatlerce sisin kalkmasını bekliyoruz ancak açılmıyor. En sonunda gitmeye karar veriyoruz ve yola indiğim an sis dağılıyor. Latife üzere; çabucak araba için uygun birinci park cebine nasıl kendimi attıysam… Kameralar çıkıyor, burada içmek için çayımı doldurduğum termosumu ve ince belirli bardağımı kapıyorum ve bir taşa çöküp dağın soğuk pak havasını ve yolların süper görüntüsünü seyrediyorum… Tekrar sis basması ihtimaline karşı bir ‘Şarlo’ sinemasının içindeki üzere hızlıyız. Çay önemli. İnce belirli bardak önemli. Orada içilmesi daha da önemli. Yanlış bilgi sebebiyle bir değil, iki sefer geçmek nasip oldu. Artık memnunuz, yeni rotalara devam! O süper yollardan kıvrıla kıvrıla araba sürmeyi başarmanın verdiği hazla en yakın kent Sibiu’ya varıyoruz. Bir saat bile sürmüyor gezmesi. Bu gece artık sıcak bir yatağı ve duşu hak ettik. Merkezdeki hostelde uykuya dalarken bir hayalimin daha üstünü çizmenin memnunluğunu yaşıyorum. Bu seferki yol arkadaşımı bir Facebook sayfasında açtığım ilanla buldum. Talihime âlâ bir grup arkadaşı çıktı. Tuna Irmağı boyunca yakıcı güneş altında ilerlerken yaşadığım mükemmel anlara, görüntülere, şatolara, vampirlere, dağlara, göllere, şelalelere, attığım sayısız kampa, gece soğuğa, gündüz sıcağa, tüm yorgunluğuma, sevincime bir selam gönderiyorum; teşekkürler…
Bu yol neden bu kadar özel?
1968’de Varşova Paktı üyeleri Sovyetler Birliği, Bulgaristan, Polonya ve Macaristan’ın Çekoslovakya’yı işgal etmesinden huzursuz olan devrin Romanya Lideri Çavuşesku, ülkenin kuzeyi ve güneyi ortasında ordunun süratlice materyal ikmali yapması için bu yolu açtırıyor. Tam 6 milyon dinamit patlatılıyor. Bu olayda 38 insan hayatını kaybediyor. 4.5 yılda bitiriliyor ancak asfaltlanması bir 4 yıl daha sürüyor. Toplam 91 kilometre ve en yüksek noktası 2.145 metre. Fagaraş Dağları’ndaki bu virajlı yol artık turistlerin gözdesi. Şayet otomobille gidemiyorsanız Bükreş’ten cinslere katılabilirsiniz. Yol yüksek irtifa sebebiyle ekim-haziran ortası kardan ötürü kapanıyormuş. Ağustos’ta bile kar yağıp kapandığı olabiliyormuş.