Malatya’nın Doğanşehir ilçesinde 13 yıldır fırıncılık yapan Emrah Miran pazar akşamı, sonraki gün çıkaracağı ekmek ve poğaçaların hamurunu yoğurdu ve üst kattaki konutuna dinlenmeye çıktı.
Evde eşi Esengül, kızları Begüm (16), Berra Miran (9) ile annesi; Aydın’dan misafirliğe gelen teyzesi ve eniştesi ile teyzesinin oğlu da vardı. Sabaha karşı şiddetli zelzeleyle uyanan aile kendini dışarı attı.
Depremdeler için ekmek pişirdi
İlk zelzelede hiçbiri yaralanmamış, bina da hasar görmemişti. Birkaç saat dışarıda kaldıktan sonra elektrikler gelir gelmez tüm ilçede yıkılan binaların olduğunu, insanların ekmeğe gereksinimi olabileceğini düşünen Miran ailesi, en alt kattaki fırında çalışmaya başladı.
Dışarı çıktığı anda ikinci sarsıntı oldu
Aile, birinci çıkan ekmek ve poğaçaları etraftaki depremzedelere dağıttı. Emrah Miran, öğlene hakikat belediyenin anons yaptığını duyunca kapıya çıktı. Tam bu sırada saat 13.24’deki ikinci sarsıntı meydana geldi.
Arkasını döndüğünde, tüm ailesinin içinde olduğu fırın yerle bir olmuştu. Yalnızca kar sevdiği için Aydın’dan Malatya’ya misafirliğe gelen eniştesi Osman Tatar (64), sarsıntı anında kapıya yakın olan Begüm ve Berra’yı dışarıya hakikat itmiş, yeğenlerinin hayatını kurtarmayı başarmıştı. Lakin Tatar, ne yazık ki enkazdan sağ çıkarılamayan tek kişi oldu.
Ailesini kurtarmak için elleri parçalanana kadar enkaz kazan, iki gün sonra ayağında galoşla uçağa binip küçük kızının akabinde İstanbul’a gelen Emrah Miran, yaşadıklarını anlattı.
“İnsanlar aç kalmasın diye…”
Ailesinden yalnızca eniştesini kaybettiklerini, annesi, teyzesi, teyzesinin oğlu ve kızları kurtulduğu için şükrettiğini söyleyen Miran, şöyle konuştu;
“Normal akşam hamurumuzu falan hazırladıktan sonra, konuta çıkıp istirahatimizi meskende yapıyoruz. Sabahın ekmeği için saat 04.00-04.30 üzere fırına inip pişirim yapıyoruz. Biz o gece zelzeleyle uyandık esasen. Büyük bir sarsıntıyla kaçtık, dışarıya çıktık.
Yarım saat, 40 dakikalık bir elektrik kesintisi oldu. Hamurlar hazır lakin fırını hiç açmadık bile. Biraz dışarıda bekledikten sonra, elektrik gelince hamurlar aklıma geldi, sarsıntı durdu biz bu hamurları pişirelim, soğuk, kar kıyamet; vatandaş perişan olacak, sabaha aç kalacak hepsi diye düşündüm.
İçeri girdik, fırını açtık. Eşim poğaçaları pişirdi, ben ekmekleri pişirdim. Sabah bir kısmını vatandaşa dağıttık. Bahçedeki meskene geçmeyi planlıyorduk. Kentte tek bir fırın haricinde hiçbir fırının üretim yapamadığını duydum.
Depremin 10-11 ili etkilediğini de öğrenince, çok gereksinim olacak diyerek tekrar hamur yapalım dedik. Onu da pişirip dağıttıktan sonra akşama da masraf bahçedeki konutta kalırız dedik.” diye konuştu.
”Arkamı döndüm, bina yok”
Fırını yakıp eşi ve akrabalarıyla tekrar ekmek pişirmeye koyulan Miran, çıkışa yakın dursunlar diye daima ailesini de uyardı, sonrasını ise şöyle anlattı:
Belediyeden bir anons yapılıyordu. İlanı dinlemek için kapıya çıktım ben, o orta salladı, öğlendeki ikinci sarsıntı oldu. Alışılmış ben kapının önündeydim, çabucak kaçtım. Gerime bir döndüm, kimse yok. Toz duman ortalık, annemi, teyzemi gördüm. Eşimi gördüm, eşimin başından kanlar akıyordu.
Kızımın sesini duydum sonra, ‘Baba buradayız’ diye bağırıyordu. Ellerimle enkazı kazmaya başladım ve çabucak rahat nefes almalarını sağladım. Baktım ikisi de yan yana. Hafriyata kazıya topraktan, bir halde çıkarmak için 4 saat uğraştık.
Çevreden de yardımcı oldular, bir kepçe denk geldi. Kolonlara falan bağladık. Kriko falan bulduk, kolonların altına yerleştirdik. Eniştem, çocukları kapıdan çıkarken dışarıya hakikat ittirmiş. Ancak kendisi enkazın altında kaldı merhum oldu.”
Berra tek başına uçak ambulansla istanbul’a getirildi”
Teyzesi, annesi, kuzeni ve büyük kızı Begüm’ü hafif yaralı olarak enkazdan çıkarmayı başaran Emrah Miran, eşinin kafatasındaki kırık nedeniyle ambulansla Malatya Eğitim Araştırma Hastanesi’ne götürüldüklerini, küçük kızı Berra’nın bacağındaki ezik nedeniyle ameliyata alındığını söyleyerek, şunları kaydetti:
“Berra’nın ameliyattan çıktığını gördüm, 5 dakika sonra da haber geldi. Begüm’ün çıktığını söylediler. Berra’yı daha sonra uçak ambulansla İstanbul’a gönderdiler, ayağının makûs olduğunu söyleyerek.
Tek başına uçak ambulansla İstanbul’a getirildi kızım. Biz, eşimle iki üç gün sonra kendimizi havaalanına attık eşim biraz daha toparlayınca. Sağ olsun kaptan pilotlar, eşim için ambulans ayarlayıp burada direkt hastaneye gitmemize yardımcı oldular.
Geldiğimizde her şey hazırdı. Eşimin de burada tedavisine başlandı. Kızımı öbür bir hastaneye götürmüşlerdi. O da taburcu oldu çok şükür. Begüm, annemle birlikte Amasya’daki ablamın yanına gitmişti zaten”
“Ayağımda galoşla geldim, iş yok, mesken yok, dönecek memleket yok”
Şimdi eşi Esengül, 9 yaşındaki kızı Berra ile valilik aracılığı ile bir otele yerleştirilen Emrah Miran, ”Dönecek bir memleket kalmadı bize şu an. Konutumuz yıkıldı, iş yerim yıkıldı. Ben buraya ayakkabısız geldim, ayağımda galoşla bindim uçağa” dedi. Miran, kelamlarını şöyle noktaladı: Sağ olsun hastanedekiler bütün gereksinimlerimizi karşıladılar, bir şeyler verdiler üzerimize. Her türlü dayanak de veriliyor, Allah devletimizden de razı olsun. Lakin gidecek bir yerimiz yok, meskenim de yok. Ailemi bir yere yerleştirdikten sonra iş bakacağım. Sağa sola başvurup iş bulmam gerekiyor. Şu anda memleket diye bir şey yok bize. Doğanşehir büsbütün yıkılmış durumda. 6-8 ayda, bir senede tahminen toparlayamaz kent. Barınacak bir yerimiz yok. Mecburen kendimize öbür yerde iş, konut bulmak zorundayız.”