Ertuğrul Özkök, eşinin ismine gönderme yapan “Tansu’ya Mektuplar” başlığı altında yazdığı ve “newsletter” olarak paylaştığı yazılarında bugün, AKP’li Zeytinburnu Belediyesi’nin Kazlıçeşme Kültür Merkezi’nden izlenimlerini aktardı.
Özkök’ün “AKP’li liderin cebine gelen şaşırtan rakam” başlıklı yazısı şöyle:
AKP’li liderin cebine gelen şaşırtan rakam
Salı sabahı Cengiz Semercioğlu ile birlikte, Zeytinburnu’nun AKP’li Belediye Lideri Ömer Arısoy’un davetlisi olarak Kazlıçeşme Kültür Merkezi’ndeydik.
Bu ortada Zeytinburnu’nun eski belediye lideri, artık Beykoz belediye başkanlığı yapan Murat Aydın’ın kulağını da sık sık çınlattık.
Geçmişi 1818’e uzanan bir bina
1800’lü yılların ikinci yarısında yapılmış bir şahane bir bina. Geçmişi 1818 yılına uzanıyor. Askeri hastane olarak tasarlanmış. 1893’de ise Sultan İkinci Abdülhamid tarafından yıktırılıp, bugünkü haliyle 150 yataklı bir hastaneye çevrilmiş.
Yani Osmanlı devrinin GATA’sı diyebilirsiniz..
Bir orta kapanmış ve 1965’te İstanbul Üniversitesi’nde okuyan subay çocuklarına yurt olarak kullanılmış.
2019 yılında ise burası Zeytinburnu ‘Kazlıçeşme Sanat’ ismiyle bir kültür merkezi haline getirilmiş.
Sık sık önünden geçtiğimiz binanın sakladığı iki büyük sır
Ancak iki saatlik ziyaret sırasında bu bina, sıradan bir kültür merkezi olmaktan çıkıp şaşırtan birçok şeyi barındıran varlıklı bir müze haline dönüştü.
Sık sık önünden geçtiğimiz bu bina oysaki altında neleri gizliyormuş.
Ama oraya geçmeden evvel, bu merkezin en üst katındaki “Sanat ve Kültür Kitaplığı’nda” girdiğimiz bir iddiayı aktaracağım.
Çünkü bu sav, AKP’nin, en zayıf halkası olan Z Jenerasyonu konusunda çok değişik bir sonucun ortaya çıkmasına yol açtı.
İşte o nedenle ziyaretime, bu kütüphanede öğrendiğimiz, bence çok enteresan bir müşahedeyle başlayacağım.
|
Kuyruklu piyanonun başındaki kızın heyecanı ile gelen soru Ortada kuyruklu bir piyano vardı. Büşra Rakipoğlu Berk isimli genç bir kız piyano çalıyordu. Çok heyecanlıydı ve bir orta durup, “Ben yeni başladım çalışmaya, asıl üstat o” deyip, yanda sessizce duran bir çocuğu işaret etti. Onun da adı Tuğra Albey Ağcıoğlu… Saçı at kuyruğu yapılmış, altında slim fit bir pantolon var.. Henüz 15 yaşındaymış ve piyano çalmayı Zeytinburnu Belediyesi’nin kültür merkezinde öğrenmiş. Sonra o oturup bir klasik müzik kesimi çalmaya başladı. Notalara bakmadan öylesine hoş çaldı ki… Piyano tahsiline o merkezde başlamış. Maksadı konservatuvara gitmekmiş. Kütüphanenin dekoru ile onların genç imgesi ve müzik birleşince içimi açan bu tablo ortaya çıktı. |
En çok hangi enstrümana talep var; liderin karşılığı “bağlama”
Belediye Lideri “Müzik aleti çalma kurslarımıza büyük bir talep var ve çok sayıda çocuk öğreniyor” dedi.
İşte tam bu noktada, yazının başında sorduğum ve uzun bir girişte kaybolup giden o soruyu sordum:
“Başkan, Zeytinburnu gençleri ortasında en çok hangi enstrümana talep var?”
“Bağlama” diye başladı, sonra “Herhalde gitar, keman” diye devam etti.
Bense tıpkı görüşte değildim. Bilgimden değil, sosyolojinin bana verdiği hislerden ötürü tıpkı fikirde değildim.
“Emin misiniz” dedim…
“Benim bildiğim böyle” dedi.
“Benim bildiğim değil lakin hissettiğime nazaran gitar öğrenmek isteyen genç sayısı daha fazla olabilir” karşılığını verdim.
“Öyleyse bir sorayım” diyerek, yanındaki yetkililerden birine “son kurs devri müracaatlarının sayısal kaydını vermelerini” istedi.
Cep telefonuna gelen sayılar liderin varsayımını değiştirdi
Biraz sonra cep telefonuna istediği sayılar geldi.
AKP’li Zeytinburnu Belediyesi’nin son periyot müziköğrenimi müracaatlarının sayıları şöyleydi:
(*) Gitar 148
(*) Keman 116
(*) Piyano 104
(*) Bağlama 92
Tahminim doğruymuş.
Gitar ve öteki Batılı enstrümanlar, bağlama ve udun çok üzerindeydi.
Oradaki bir yetkili enteresan bir sayı daha verdi.
Bu yıl 6-8 yaş kümesinde müzik tahsili için başvuran çocukların toplamının yarısından fazla piyanoyu tercih etmiş.
En ilginci de piyano tercihinde kız çocuklarının daha tartıda oluşuydu.
Sosyolojik hislerim beni yanıltmamıştı.
Siz olsanız bu global dünyada hangi enstrümanı tercih ederdiniz?
Bunda şaşılacak bir şey de yok.
Siz inkâr etseniz de, bu çocuklar “Z” kuşağı…
Küresel bir dünyanın çocukları onlar.
Youtube’da, Tik Tok’ta yer bulmanın yollarını çok küçükten öğreniyorlar.
Sosyal medyaya açıklar.
Ve orada gitar ve piyano üzere enstrümanların nasıl anında global bir paylaşım yarattığını görüyorlar.
Türkü dinlemiyorlar.
Müzikleri Hip Hop ve Türk popu. Spotify listelerinde Ezel ve Murda var.
|
Üst kattaki kütüphane rafında gördüğüm Rock’n Roll kitapları Nitekim, gezdiğimiz kültür ve sanat kütüphanesinin müzik kısmını hazırlayanlar epey uygun sayılabilecek bir “Rock’n Roll kitapları” kısmı de koymuşlar. Şöyle bir göz attım. İlhan Mimaroğlu’nun “Caz Sanatı” kitabı dahil düzgün bir caz listesi vardı. Ayrıca Bob Dylan, Rolling Stones, Beatles, Michael Jackson üzere rock müziğin büyük starları üzerine, hudutlu olmakla birlikte, âlâ yapılmış bir seçim gördüm. . Hazırlayan kimse kutlarım. Tabii o kişiyi bulan belediyeyi de kutlarım. |
TikTok jenerasyonunu Dombra ve Neşet Ertaş’la yakalamak mümkün mü?
Söyleyeceğim şu.
AKP’nin Z jenerasyonu ile sıkıntısı var.
Bu çocukları artık Dombra ile, Mehter Marşı, bağlama ile, Neşet Ertaş’la yakalamak mümkün değil.
Bizzat kendi idarelerindeki bir belediyenin kültür merkezleri bize bu yeni gerçeği bütün açıklığı ile anlatıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, bir vakitler Rabia işareti ile yerden yere vurduğu Sisi’nin, elini hem de gülümseyerek sıkabiliyor.
Eminim bir mühlet sonra “Esed”, yeniden “Esad” olacak ve birebir gülümseme ile elini sıkacak.
Ama ne yazık ki, bizlerin elini de birebir tebessümle sıkmayı bir türlü içine sindiremiyor. Bizler derken, tabi ki kendimi değil, toplumun yüzde 50’sinden fazlasını kastediyorum.
Şurama oturan bir histi ve ortaya sıkıştırdım.
Anlatmak istediğim şey buraya geldiğimde gözlemlediğim toplumsal gerçeklerdi.
Ama burada öğrendiğim öğrendiğim diğer şeyler de beni çok etkiledi.
Başkanın yıllarca oturduğu tabanın altında ne çıktı?
Önce dikkatimi çeken ve bence kıymetli bir detaydan başlayayım.
Binanın terasına çıkıp önünüze baktığınızda denizden evvel birinci gözünüze çarpan şey, öndeki büyük Atatürk heykeli oluyor.
Üzerinde pelerinini ile denize bakan bir Atatürk heykeli bu.
Başkasını bilmem lakin benim için değerli.
Binanın eski halinin korunmasına çok ihtimam gösterilmiş.
Yeniden restore edilirken, temelinde şaşırtan bir şeyle karşılaşmışlar.
Devasa bir Bizans mozaiği bulunmuş.
Tabii onarım durdurulmuş ve çabucak uzmanlar çağrılıp çalışmalara başlanmış.
Belediye Lideri “Belediye Lider Yardımcılığım devirlerinde en alttaki bu yer üzerinde yıllarca çalıştım, altında bu türlü bir hazinenin bulunduğunu hiç bilmiyordum” diyor.
Zeminin altında mezar odasından çıkan lahitteki iskelet ve mor renkli kumaş
Zeminin altında iki farklı hazine çıkmış.
Biri âlâ korunmuş iki lahit.
Üstelik içinde iki insan kalıntısı da var.
Bu kalıntılar karbon testine gönderilmiş. Ancak en ilginci, lahitteki kumaş kalıntılarından yapılan tahlilde bunların mor renk olduğu anlaşılmış.
“Yani imparatorluk rengi…”
Dolayısıyla surların dışında hem mozaik hem de bu türlü bir lahitle karşılaşılması başları karıştırmış.
İmparatorluğun surlar dışında da uzantısı varmış demek.
Bu lahitler gerekli tahliller yapılıp korunması için gereken yapılınca burada sergilenecek.
Antakya Müze Oteli tarzı ile sergilenen mozaikler
Mozaiklerin ise bir kısmı şimdiden restore edilmiş ve tıpkı Antakya’daki Müze Oteli’nin altındaki üzere bir sistemle çok etkileyici biçimde sergileniyor.
Adı “Zeytinburnu mozaikleri” olmuş.
Ancak bu mozaiğin binanın dışında da uzantıları var. Artık o da çıkarılıyor ve onun için de farklı bir sergileme sistemi geliştiriliyor.
Gelelim Zeytinburnu Kültür Merkezi’nin alt katında sergilenen çok enteresan bir ressama.
Meğer Osmanlı ordusunun savaş ressamı varmış
Mehmet Ali Laga bir asker ressam.
Hoca Ali Rıza’nın öğrencilerinden.
Padişah tarafından Çanakkale Savaşı’nın ressamı olarak cepheye gönderilmiş.
Osmanlı’nın savaş ressamları olduğunu bilmiyordum.
Gerçekten çok ilgimi çeken ve binanın askeri geçmişine çok uygun bir stant olmuş.
Herkesi tavsiye ederim.
|
Hıncal Ağabey’in cenazesinde öğrendiğim son gerçek Güzel bir salı sabahıydı.. Bu binadan ve insanlardan aldığım umut dolu hoş hislerle oradan çıkıp Hıncal Abi’nin cenazesine gittim. Küçük bir cami avlusunun yarısını doldurmayacak bir kalabalık. Cami cemaati diye sosyolojik bir gerçek yoktur diyordum. Meğer cenaze cemaati diye sosyolojik bir gerçek de kalmamış. Bu da bizim mahallenin öğrenmesi gereken son gerçekti. Oradan derin bir hüzünle ayrıldım. |
