Fehmi Koru*
Bazen yazımı yazarken aklıma gelmeyen -gelse kederimi daha yeterli anlatmama yarayacak- bir kanıyı yahut bir tabiri, yazımın mürekkebi kurumadan hatırladığım oluyor.
Okurken karşıma çıktığı da oluyor o niyet, tabiri bir diğerinin ağzından işittiğimde de…
Dün o denli bir gündü.
İktidar partisinde yer alan siyasetçilerin kendilerini de etkilediği kesinlikle yanlışlıkları gördükleri, hatta o yanlışlıklara gönülsüz katkıda bulundukları gerçeğinden hareketle, buna ses çıkarmalarını beklediğimi, siyasi tarihimizden örneklerle anlatmaya çalışmıştım.
Birinci Meclis’ten başlayarak her periyotta iktidarların yanlışlarını iktidar partilerinden birileri eleştirebilmiştir siyasi tarihimizde…
O yazıya ilham kaynağı teşkil edenlerden, yazıda kendisinden ismini vermeden kelam ettiğim kıymetli bir AK Partili, anlatmaya çalıştığım bahsin daha âlâ anlaşılmasına yol açabilecek bir tabiri, yeni bir açıklamasıyla bana armağan ediverdi.
“İçine sindirmek” deyimini…
Gerçekten demek istediğim tam da buydu: “Nasıl oluyor da en yakından müşahede ettikleri halde olan biteni içlerine sindirebiliyorlar” demek istemiştim.
Reklam
AK Parti’nin değerli ismi bu tabiri kullandı ancak çok farklı biri için kullandı.
Muhalefet seçimde kendilerinin adayının karşısına Abdullah Gül’ü çıkarmayı düşünüyormuş… AK Partili siyasetçi, vaktiyle Gül’ün cumhurbaşkanı olmasının engellenmek istenmesini, başörtüsü yüzünden eşine reva görülen muameleleri hatırlatarak, AK Parti adayının karşısına çıkmayı nasıl içine sindirebileceğini merak ediyormuş…
Boşuna bir endişe…
Görebildiğim kadarıyla Abdullah Gül ismini cumhurbaşkanı adaylığı için söylem eden bir tek ben varım. İktidarın yandan çarklı teknesi durumundaki gazetenin kaptanı da olan muharrir bu durumu birkaç defa yüzüme de vurdu.
Doğru kelama ne denir?
Ancak ben görüşümü “Cumhurbaşkanı adayı Abdullah Gül olsun” katılığında yazıp söylemiş değilim. Dediğim şu: “Kazanmak istiyorsa, muhalefet cephesi, ‘Abdullah Gül gibi’ bir adayla seçime girmek zorunda.”
Görüşümün temelinde, şu ana kadar gördüğüm çabucak her kamuoyu yoklamasından edindiğim bir aritmetik hesap yatıyor: İktidar ve muhalefetin güçleri neredeyse birbirine eşit. Muhalefetin öne geçebilmesi ve adayını seçtirebilmesi için, adayının, ‘Millet İttifakı’ içerisinde yer alan partilerin seçmenleri yanında, şimdilerde ‘kararsız’ olduğunu söyleyen yüzde 20 oranındaki kitleden ve özellikle AK Parti tabanından da oy alabilecek biri olması gerekiyor.
Benim gözümde bu profile oturan bir kişilik Abdullah Gül…
[Onun üzere biri aday gösterilirse Millet İttifakı tabanından itiraz edecekler, oy vermeyecekler çıkabilir; lakin aslında seçim ‘yüzde 50+1’ ile kazanılıyor. Birileri oy vermez, oburu olunca vermeyecek birileri de verir.]
Partideki pozisyonu sebebiyle değerli AK Partili de o denli bir çıkışı, sanıyorum, birebir hesapla, yani “Adayımız karşısına muhalefet kimi çıkartırsa zorlanır ve seçimi kaybederiz?” diye düşünerek yapmış olmalı.
CHP genel lideri sıfatı bulunan bir adayı göze alabiliyorlar; ne göze alması, aday olarak karşılarında Kemal Kılıçdaroğlu’nu görmek istediklerini çok belirli ediyorlar.
İstemedikleri, aslında aşınan AK Parti oylarını biraz daha aşındırabilecek birinin adayları karşısına aday olarak çıkartılması…
Boşuna kaygı ediyorlar oysa…
Merak etmesinler, muhalefet kendileri kadar bile aritmetikten anlamıyor, muhalefet aritmetik özürlüsü; onlar benimle birebir anketlere bakıp aday kim olursa olsun yüzde yüz kazanacağına eminler.
İçe sindirme konusuna gelince…
Neredeyse bütün kamuoyu yoklamalarında, AK Parti’nin bir evvelki seçimde aldığı oyunu koruyamadığı, hatta ‘çelik çekirdek’ gözüyle bakılan her halükarda oyunu AK Parti’ye vereceği düşünülen kitlede de önemli çözülmeler yaşandığı görülüyor.
Uzun yıllarını halkın nabzını tutmaya vermiş uzmanlara bakılırsa, ‘çelik çekirdek’ %20’ye kadar inmiş durumda.
Üç yıl üzere siyaseten kısa sayılabilecek müddet içerisinde iktidardaki partinin oyları yarıya neden düşmüş olabilir?
Ekonominin durumu önemli bir etken, tamam, lakin tek etken o mu?
Koyu AK Parti seçmeniyken artık öbür partilere oy vermeyi düşünen yahut ‘kararsız’ olduğunu beyan eden seçmen kitlesi bir şeyleri içlerine sindiremiyor olabilirler mi?
AK Parti’nin idare kademesinin gözlerini ve kulaklarını tıkadığı, prestij ettikleri medyanın da görmezden geldiği için oy veren kitlelerinin de görmediğini ve işitmediğini sandıkları bir ekip aksilikler mesela?
En son örneği, iki cumhurbaşkanı danışmanını istifaya mecbur eden cinsten aksilikler?
Yolun başında iktidara gelindiğinde ‘3 Y’ ortadan kaldırılacağı kelamı verilmişti; o ‘Y’lerin herbiri şimdilerde ne durumda?
Şu ‘3 Y’: Yoksulluk.. Yolsuzluk.. Yasaklar…
[Bu soruyu sordum, ancak karşılık verebilecek konumdakilerden galiba hiçbiri yolun başında yoktu. Daha doğrusu, AK Parti kurulurken, “3 Y’yi ortadan kaldıracağız” kelamını verenler, hiç değilse büyük kısmı, şu sırada AK Parti içerisinde bulunmuyorlar.]
Abdullah Gül, daha evvel üstlendiği misyonlara ek olarak, 11. Cumhurbaşkanı kimliğiyle de, ülkeye hizmet etti. AK Parti de övünebilir o hizmet dönemleriyle…
AK Parti ismine birinci hükümetin bakanlarını başbakan olarak Abdullah Gül belirledi. Birinci hükümet programını o yazdı. Kendisinin cumhurbaşkanlığı periyoduna kadar, AK Parti, onun en başta çizdiği yolu izlemiş, ülke Gül’ün seçtiği takımlar eliyle yönetilmişti. Cumhurbaşkanlığında da seçilmesini engellemek için ellerinden geleni yapanları mahçup eden bir icraat sergiledi Abdullah Gül.
Ben yeniden tıpkı görüşteyim: Seçim sonrasında Türkiye bir geçiş devri yaşayacak; o devirde yine geçilecek parlamenter sistemin alt yapısı huzurlu bir biçimde kurulmak isteniyorsa, bir sonraki cumhurbaşkanının ‘Abdullah Gül gibi’ biri olması gerekiyor…
İçine sindiremeyenler, itiraz edenler kesinlikle çıkacaktır, ancak ne yapayım, benim gözümde gerçek bu.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.