HaberTürk müellifi Nihal Bengisu Karaca, Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan‘ın daha evvel “darbeci” dediği Mısır Cumhurbaşkanı Abdülfettah es-Sisi’nin Katar’da el sıkıştığı fotoğrafa ait olarak, “Sisi’nin zulmü yanında durmanın haklılığı sıkıntısına ne oldu, haklılık artık iç siyasete devşirilip emilecek bir şey olma vasfını mı yitirdi?” yorumunu yaptı.
Karaca yazısında, “Türkiye’de bir periyot dış siyasette yalnızca çıkarların değil bedellerin de gözetildiğini gördük. Gözetmek derken, pahaların yarınlar yokmuşcasına fazlaca tutkulu bir biçimde savunulduğu bir periyot oldu desek daha hakikat olur. O günlerde Erdoğan “Beni Sisi’yle barıştırmak isteyenler var. Asla kabul etmiyorum. Halkın yüzde 52’sinin oyunu almış Mursi’yi ve arkadaşlarını mahkum eden bir antidemokratla birebir masaya oturmam” diyordu. Prensipli bir duruştu. Unsurlu olduğu için etkiliyordu ve hasebiyle ‘faydalıydı’ da… Allah var, Erdoğan tam 9 yıl tavrına sadık kaldı. O kadar ki Körfez ülkeleri ve Suudi Arabistan, Erdoğan aleyhinde “İhvan’ın lideridir” diye anti propaganda kampanyaları düzenlediler. 2014 ve 2015 yıllarında BAE Türkiye’yi İhvan üzerinden karalamak için ABD’de lobi faaliyeti yürüttü. Lakin Erdoğan eli çok yüksekten açmıştı. Kimin kazandığına kimin yenildiğine nazaran durum değiştirecekseniz, o kadar büyük konuşmamalısınız. Tutumunuzun gerisinde duramayacaksanız büyük tripler atmamalısınız üzere kolay kurallar unutulmuştu.” kanısını lisana getirdi.
Karaca şu tabirleri kullandı:
“Bazı AK Partili belediyeler bu net duruştan etkilenerek Rabia heykelleri yaptılar beldelerine. Birtakım taraftarlar, Rabia meydanında şehit olanlara gönderme yapmak için 2013 yılındaki mitinglere kefen giyip ön saflarda durdular, bu hareketleriyle “Seni desteklerken gerekirse ölürüz” demek istiyorlardı.
Öte yandan İhvan çok acı bir biçimde yenildi. Halklar mağdur olanın yanında durur mottosu abartılmıştır. O denli bir şey yoktur. Halk mağdur olan ve savaşabilme gücü olanın yanında durabilir, makus düşenin yanında asla.
Yenilmek ne söz, ortada İhvan kalmadı. Binlerce insan öldü, tutuklandı, sürüldü. Mursi de cezaevi kaidelerine ve yargılamalar sırasında kendisine su vermeyen, konuşturmayan ve tahkir eden mahkemenin tavırları karşısında daha fazla dayanamadı, cezaevinde hayatını kaybetti.
Bütün bunlar olurken AK Parti, lakin kendisinin görebildiği kontaklar üzerinden muhalefeti daima Sisi’cilikle itham etti. Gün geldi İstanbul Büyükşehir Belediyesi seçimlerindeki taraflar bile “Binali Yıldırım’ın karşısında Sisi var” denilerek tanım edildi. O kadar saçma bir bağlamdı ki Ekrem İmamoğlu’na neden ‘Sisi’ yakıştırması yapıldığının rasyonel bir izahı var mıydı hatırlamıyorum. Lakin “Pazar günü Binali mi diyeceğiz, Sisi mi diyececeğiz?” diye sorulduğunu hatırlıyorum. Pekala bütün bunlar olmuşken nasıl oluyor da olmamış üzere yapılabiliyor, bizim 20 Kasım’da Doha’dan geçilen fotoğrafta gördüğümüz nedir? O denli kuru kuru bir selamlaşma da değildi. Sisi ve Erdoğan’ın vücut lisanları de birbirlerini selamlıyordu. Hakikaten sıcak ve sevgi dolu idiler.Ölen öldü kalan sağlarla yürürüz mü denmektedir? Ölüleri çok da sevmiyoruz, hayatta kalana talih vermek istiyoruz mu deniliyor?
Sisi’nin zulmü yanında durmanın haklılığı sıkıntısına ne oldu, haklılık artık iç siyasete devşirilip emilecek bir şey olma vasfını mı yitirdi? Çok kullanıldığı için içi mi fosaldı? Artık şunu da biliyoruz, ana muhalefet partisi başta olmak üzere pek çok partinin Mısır’la münasebetlerin düzelmesi, zira dış siyasetin çıkarlara dayalı olması gerektiği biçimindeki tekliflerini epeydir duyuyoruz. Aslında tam olarak onların istediği oldu. Fakat üzerinde tepinmekte de haklılar, zira darbecilikle suçlanırken daima ‘Sisi’ benzetmesine maruz kaldılar. Tekrar de olağan kaidelerde bu kadar radikal u dönüşlerinde hesap verilmesi gereken yer muhalefet değil, AK Parti’nin kendi tabanı. Zira Mısır’da olan Mısır’da kalmadı. Açık konuşalım…
15 Temmuz’da beşerler o kadar çabuk ve süratli biçimde sokağa çıkabildiler ve demokrasiyle bir arada başkanlarını korumak için hayatlarını verdilerse, bir nedeni de Mısır’da Mursi’ye yapılanları görmeleriydi. Batılı devletlerin, darbenin hesabını sormayıp, tersine oldubittiye getiren bir tavır içine girdiklerine şahit olmalarıydı. Türkiye’de AK Parti tabanını oluşturan muhafazakarlar şunu anlamıştı: Şayet bir darbe teşebbüsü olur ve eskaza başarılı olursa, Batılı liberal demokrasiler buna milletlerarası hukuk çerçevesinde falan bakmayacaklar, dur demeyecekler, aksine başaran darbeci demokrasiyi yine inşa ediyor denilerek taltif bile edilebilir. *
“Aman Msır üzere olmayalım, aman Mursi’ye yapılan Erdoğan’a da yapılmasın, değilse yapanın yanına kâr kalacak” diye sokaklara indiler, köprüye, Külliye’ye, Akıncı’ya koştu beşerler. 250’si de o çabada öldü.
Bu güçlü sembolizm, Sisi’nin ellerini avuçlayan parmakların ortasında eriyip gitti, yerlere döküldü artık.
Bir açıklama yapma gereği de duyulmuyor. Zira kimsenin soru sormayacağı biliniyor. Zira 15 Temmuz savuşturulunca, Mısır’da olanlara dair hafızanın ‘faydası’ sönümlendi. Kitlenin beyni de içinde hiçbir kıvrım kalmayana dek yıkandı, düzleştirildi. Hiçbir soru işareti hiçbir yere takılmıyor, fujiiuttt diye kayıp gidiyor.
Şimdi bir de “Ne yani diplomasi hiç mi devreye girmesin?” ağızları yapıp İhvan da eski pozisyonunda değil yani naapsaydık yollu argümanlarla olanı biteni düzgün kurulmuş cümlelerle legalleştirmeye çalışan AK Partilileri görüyoruz.
Oysa bu duruma düşmemenin çok kolay bir yolu vardı. Dış politikayı iç siyaset materyali haline getirmemek. Ya da en azından dış siyasetteki duvara toslamaları, zorlukları, müdahale kuşkularını içeri çeviri ederken ‘idareli’ davranmak. Monşer diye aşağılanan insanları biraz olsun dinleyip deneyime itina göstermek.”
*ABD Dışişleri Bakanı John Kerry: “Mısır Ordusu ülkede demokrasiyi tekrar inşa ediyor” 02. 08. 2013 (Pakistan Geo News kanalında verdiği demeçten.)
TIKLAYIN | “Beni Sisi’yle barıştırmak isteyenler var, asla kabul etmem” demişti: Cumhurbaşkanı Erdoğan, “darbeci” dediği Sisi ile görüştü