Gizem Üstündağ
Dünya prömiyerini 75. Cannes Sinema Festivali’nin Muhakkak Bir Bakış kısmında yapan ve dakikalarca alkışlanan, pek çok sinema şenliğinden ödüllerle dönen Emin Alper imzalı “Kurak Günler”, 9 Aralık’ta vizyona girdi. Sinema, etkileyici ve özgün sinema lisanıyla Türkiye’nin sarsıcı bir panoraması, o denli ki Emin Alper filmografisinin de başyapıtı.
Emin Alper anlatısı, yapısını bir obruk etrafında kuruyor ve sıkıntıyı su mefhumunun politikleşmesi üzerinden özgün bir biçimde aktarıyor. Linç kültürü üzerinden varlığını yasallaştıran otoriter rejimi eleştiriyor; tabiatın tahribatına, baskı altında yok olan beşere, homofobiye, hayvanın pragmastistik pozisyonuna, şakşakçı güruhun sistematik olarak işaret ettiği karanlığa kamerasını çeviriyor.
Filmde, Yanıklar Kasabası’na savcı olarak tayin olan Emre üzerinden çarkı hep kendine döndüren fırsatçıların politik açmazları işleniyor. Bir müddettir kuraklık sorunu ile gayret eden Yanıklar sakinlerinin maruz kaldıkları meseleden kurtulabilmek ismine sarıldıkları yılanları ve bunların çürümüşlüğünü, sağ siyaset monopolünün zehrini tüm gerçekliği ile önümüze getiriyor ve gark olduğumuz karanlığı tekrar hatırlatıyor.
TÜRKİYE SİNEMASININ EN YETERLİ AÇILIŞ SEKANSLARINDAN BİRİ
Film, obruğun etrafında duran yeni atanmış genç bir savcı(Emre) ve bir hakim(Zeynep) ile açılıyor. Karşılaştığımız bu birinci sahne, ülke sinema tarihinin en düzgün açılış sekanslarından biri olabilir hissi veriyor. Zeynep, Emre’ye “Ne kadar vahim görünüyor değil mi Savcı Beyefendi?” diyor. Obruk imgesi, sinemanın can alan noktasına temas ediyor; siyaset anlayışı sırf ferdi çıkarlarına dayanan yoz bir iktidarın ve bu iktidara kendi çıkarları için hizmet eden çürümüş bir toplumun ‘korkunç’ bir metaforu olarak konumlanıyor.
Emre’nin kasabaya gelişi epey ilkel bir merasimle karşılanıyor; galeyana gelen kasaba halkı, bir yaban domuzunun peşinden koşarak etrafa hunharca ateş ediyor. Emre olan biteni anlamaya çalışırken, kasabanın belediye lideri ve eşraflarınca Savcı Emre’ye “hoşgeldin rakı sofrası” düzenleniyor. Emre, denetimi kaybediyor ve zihin akışının fonksiyonunu yitirdiği noktada bir cehennemin içine düşüyor. Obruk giderek daha ‘korkunç’ bir hal alıyor…
SÜRECİN DEV KARANLIĞI
Emin Alper, karikatürize edilmiş bir yeterlilik ve buradan doğmuş yıkıcı bir mağduriyet resmetmiyor. Savcı Emre, safi bir yeterlilik timsali olmaktan çıkıyor, bilakis cürmün bir modülü haline geliyor. Böylece adalet timsali olduğuna inanmak istediğimiz Savcı Emre, beklentilerimize gölge düşürerek öykünün aksını değiştiriyor.
Seçimleri kazanmak ve iktidarını korumak için elinden geleni gerisine koymayan Yanıklar Kasabası mahallî güçlerini ve bu siyasi konjonktüre baş kaldıramayan ikiyüzlü topluluğa ziyadesiyle aşinayız. Savcı Emre suça karıştığı bu noktada, zirveden baktığı kasabalılardan bir farkının olup olmadığı kuşkusunu aklından atamıyor.
Yaklaşan seçimler, kasabanın çözülemeyen su sorununun yanında Savcı Emre’nin muhalif gazeteci Murat ile tanışıp yakınlaşması ile tansiyon yükseliyor. Savcı Emre’nin bir suça tanıklık etmesi ile tansiyon giderek artıyor, bu tansiyon son bir sona ulaşmıyor pek olağan. Emin Alper, öykünün sonunda kurguyu seyirciye bırakıyor. “Kurak Günler”, linç kültürü ile çevrelenen ahlakçı kasaba sakinlerinin geldiği son noktayı muğlak bıraksa da sürecin dev karanlığını yüzümüze yüzümüze haykırıyor…