Hepimizin bir formda yolunun düşmesi gereken bir köy burası; ismi Ertuğrul Köyü. Lüleburgaz’daki bu yerleşim merkezinin fevkalâde bayanları, unutulmaya yüz tutan bedeller ile buluşturuyor hepimizi. Bir iki gün evvelce haber verip burayı ziyaret edebilir, onlarla tanışabilir ve birlikte müzik söyleyebilirsiniz.
Bu bayanlar hem tarlada çalışıyor, konuklara Türk misafirperverliğini sunuyor, sonra da öğrendikleri yapıtları seslendiriyorlar. Kümelerinin ismi “Cumhuriyet Bayanları Korosu.” Eğitmenleri ve ablaları, Edirne Kız Öğretmen Okulu 1963-1964 devir mezunu Nurten Perpelek Çoban ile bizi fabrika ayarlarımıza götüren bir söyleşi yaptık.
– Emekli öğretmensiniz. “Yorgunum demedim öğretmeye devam ettim” diyerek bu öyküyü başlattınız. Bu süreçte neler oldu?
1969’da gelin geldiğim köyümüze geldim, kayınpederim de eğitim yanlısı eski muhtardı. Onun hatrı ile Atatürk, Cumhuriyet ve eğitim yanlısı olarak ve ona dayanak emelli başladı. Elbette Kepirtepe Köy Enstitüsü mezunu eşim, Salih Çoban öğretmenin de katkısı çoktur. Gazi Eğitim mezunu Şükran Akdeniz sayesinde kurulmuş olan koroya da yardımcı olarak başladım. Bu koronun kurulmasında emekleri çoktur. Babası da Kepirtepe Köy Enstitüsü mezunu Şükrü Akdeniz’dir. Köy Enstitüleri’nin ruhu, Şükran hanımefendiye de yansımış ki 2016 yılında köyünde, bu koroyu kurdu. Şükran hocamız keman çalıyordu, yeniden Kepirtepe’den mezun arkadaşlarımız Şaban Çalışan, Ahmet Ayan hocalarımız da enstrümanları ile yardımcı oldular. Birlikte çok hoş işler yaptık, ülkemizin çeşitli bölgelerinde tam 52 konser verdik. Takımımız, birinci başta yirmi iki bireyden oluşuyordu ve hepsi köy kadınlarıydı. Vakit içerisinde Hacı olan ve eşini kaybedenler, günah diye bırakmak zorunda kaldı.
HEPSİ EMEKÇİ
– Kahvaltı, özel kostümler, ortam gelenleri etkiliyor mu?
– Bizim etrafımızda Anadolu bayanlarımız dört döndü. Kaçta kalktılar ve bu seremoni bitince rutin olarak ne yapıyorlar?
Elbette, durmak yok. Sabah beşte kalktılar, mutfağa girdiler. Siz gidince, buralar toparlanıp yanlışsız tarlaya. Yeniden grup biçecek, hayat gayretine devam edecekler.
– Bugünkü eğitim sistemimiz sonunda düzelecek mi?
Elbette, biz de Cumhuriyet ve Atatürk sevdalısı öğretmenler tarafından yetiştirildik. 76 yaşındayım ve “işim bitti” demedim. Vazifemiz bitmez! Cumhuriyet ve Atatürk sesini köylerde duyurmak için uğraşıyoruz. Eğitim konusunda biraz ümitlerimiz kırık, Köy Enstitüsü eğitimini arıyoruz, ezberci bir eğitim sistemi yarar getirmez lakin düzelecek, buna inanıyoruz. Geliyor, gelmekte olan.